استاد  رحیم دیندار کامران

غزل سبز       

اثر: استاد دیندار(کامران)

بعد ازین  خیمه  به  کاشانه دلدار زنیم  

  تا که   از گلشن او برگ  و صالی بکَنیم    

ما  نه آنیم که مغلوب  فراق تو  شویم    

  بشکند شانه اگر شانه  به زلفت نزنیم     

  ما  بت  کبر  و  منیّت  به شکستیم  کنون      

     نه خلیل الهیم ایدوست ولی بت شکنیم        

گرچه صاحب  نظرانیم   پریشان ز  غمیم     

  خبر  از خویش نداریم   که بی خویشتنیم      

همچو خورشید جهانتاب به هر بام ودریم   

 دست ما  گیر که  آواره   دشت  و   دمنیم  

  قامت   سرو    رسای  تو   برازنده  ماست   

         جامه ای بهر تو  از   تار   دل  خویش    تنیم            

 نکَنیم  از   گل رخسار  تو  ما دل که  کنون   

      در سر کوی   تو شوریده  چو مرغ  چمنیم         

  طاقت  صبر    نداریم  که   بر   خود  نگریم      

       زان که در عشق تو   آواره و  دور از وطنیم         

  عده ای دم زند از جاه جهان گستر خویش 

 وه  چه    کوته   نظرانیم  که  در  بند  منیم

             غزل    سبز    سرودیم      چو    کامران     کنون 

             می خوردغبطه شکر وه که چه شیرین سخنیم                                        

 یانور

                                    باده  جام  نگاه

اثر :استاد دیندار(کامران)                              

            گرچه  بی باغ  وجودت  دلم اندر قفس است  

           عاشق دل شده را یاد تو ایدوست بس است

        گفته ای    در   نفس   باز  پسین   است   وصال   

        چهره  بنمای    که   تعجیل    مرا  آن  نفس است

       از     شراب   نگهت    مست  کن ای  دوست  مرا   

       باده       جام       نگاه       تو   مرا    داد رس  است 

      وعده    دادی   به     یکی  بوسه     دلم  شاد  کنی   

      مرحمت کن  که مرا  وعده      بوست   هوس است

     من    در    آیینه      عشق     تو      بقا         یافته ام  

      آنکه   دم   می زند از خویش ندانم چه   کس است

     بس  که  صد   نقش   مرادم   شده  در   دیده  پر آب    

     دیده گانم       ز      فراق  تو     چو  رود  ارس  است

     گفته  بودی       طبقی     گل     ببر    از  گلشن  من     

   کی   به  گلزار  تو     ای دوست مر  ا دسترس است

   ا ندر آیینه     عشقم       به    نگر     قامت       خویش 

    که   ترا  رخت  تن      از  آه   دلم      ملتبس      است   

    شعرمن گلبن      جان    پرور      آن    جنگل   توست   

  بگذر  از  صحبت  دونان  که همه     خار   وخس است

   بوی  یکرنگی     ازین   قوم     ندیده      است   کسی 

   خیل     نا پاک ریا  طالب حرص       و      هوس  است 

دفترشعرتوکامران شدآیینه دهر                                                                             

          درکویرخفقان شعرتوفریادرس است