ابرهای شهر عشق

اثر: استاد دیندار کامران

   از  قید  و   بند   دهر   اگر    و ا رهیده ایم   

   بر ما  مگیر عیب  که  هجران   کشیده ایم                            

بشکفته     است   غنچه    امید    بخت   ما

 رویای  وصل   سبز   تو   در  خواب  دیده ایم                                    

  گفتنی چو  تندری   نه  خروشیده ای   چرا  ؟                   

 کردی گمان   که    ما ز تو ای  گل  رمیده ایم     

  ما را به   تیغ     هجر  تو   گردن   زد  آسمان                           

   فریاد   چون   کنیم    که  ما     سر  بریده ایم   

بنگر  طریق  عشق و   وفا  را  به   چشم   دل                  

 از    عافیت   بریده     به   محنت     رسیده ایم     

   کردیم      جهد    پنجره     وصل   وا   نه  شد                        

 در   بزم     ماتمیم     که    غم    را  گزیده ایم  

  آهوی  باد   پاست    دلم    در   مصاف   چرخ                     

  در   کوه    معنویت    و      عرفان    دویده ایم   

  ما    زاده      غمیم     و     قرین      شقایقیم                                  

 دردا     به   جای   شیر     می  غم   مزیده ایم  

 ما   راست  خنده   زرد  و  صدا  سرد  در  فراق                     

   این   گونه     در     سراچه   غم     آرمیده ایم  

  گر  داشتیم   بال   و پر آن هم ز   غم   شکست                             

 بر   بام    عشق   تو    به    پر    دل     پریده ایم  

  بنگر    به     ابرهای   غم انگیز    شهر     عشق  

   ما      قطره      غمیم   ز      آنها        چکیده ایم      

                        بیتاب و طاقتیم چو کامران  در فراق 

                         چون  جامه صبوری  د ل را  دریده  ایم  

 بسمه تعالی                  

غزلی                

برای

            غزل

استاد رحیم دیندار(کامران)

  نشسته قمری عشقم به شاخسار غزل                                

  نوای عشق    به گوش   آید از دیار   غزل                                

  مرا شراب نگاه تو   کرده  مست و  خمار                       

  گلی به  یاد  تو چیدم  ز    شاخسار   غزل                          

  بیا  به گلشن و  بر  کوهسار  عشق رویم                                  

ببین چه دلکش و نغز    است   آبشار   غزل                           

 فکنده مرغ دلم را به   دام جادوی   خویش                   

  بیا که  با  تو  بگویم   شدم      شکا ر   غزل                  

 برای     وصل    جمال    تو  ای  غزال  غزل                                                                                   

 شدم  ز   جان  و  ز دل  بنده  دوستدار  غزل                                  

سبوی  میکده را  بشکن ای  نکو ز بهار                                  

   بیا    و   جام    میم    ده   ز     جویبار   غزل                                 

  غزل دوای دل عاشقان خسته دل است                              

   شفای من ز  می ناب  خوش گوار  غزل                                

  قصیده  و قطعه های   نو   و  سپید همه                          

   نگشته اند   و    نه گردند   هم  عیار    غزل                                   

  حدیث عشق و جوانی  و شرح وصل و فراق                         

 بیان  چگونه   توان   جز  به روزگار  غزل                                                                        

  به  سیم و  زر      نتوان     فاتح   قلوب    شدن                             

  ولیک        فاتح       دلها       بود      نگار     غزل                   

         به یاد روی تو کامران ای غزال غزل                               

          نموده    این گهر ناب  را  نثار    غزل                              

خطه پر گهر

 اثراستاد رحیم دیندار: کامران

عروس         جهانم       نکو       منظرم

 مسخر    جهانی      است    از لشگرم

اگر   پر     گشایم     به      لرزد    جهان

                              همایم      جهان      ا ست  ......

                        استاد رحیم دیندار کامران

       سه غزل زیبا جدید و دلنشین      

بازی شطرنج عشق

بوُد  عشق بتان    آیین  و کیشم

اسیر دست احساسات خویشم

منم   آن تک   درخت   اندر  بیابان

زند  باد  خزان  هر  لحظه   نیشم

بسی   فرسنگها   پیموده ام  راه

گذشتم بهر  تو از  قوم و خویشم

مرا  در      کلبه   تنهائی   خویش

مسوزان   رحم کن با جان ریشم

بیا  در   بازی   شطرنج    عشقت

 بکن   ماتم   مده    اینقدر  کیشم

مرا   مگذار    تنها   چون    غریبان

بیا   ای   نازنین   یک لحظه پیشم

         خون عاشق                 

                    دیدمت در دست  خنجر   داشتی                                              

                 خون عاشق را به ساغر  داشتی                                                                                               

                کاش  جای   درس   تزویر    و  ریا                                                        

            درس  علم  عشق  از بر  داشتی                                  

              رو ، به  ما  داری  و  دل  با دیگران                                                       

 خاطر     ما    را    مکدّ ر    داشتی                          

می شدی  از   حال   زارم  با  خبر                         

             گر     تو  احساس   کبوتر  داشتی                                  

              زورق   غم می برد   هر  سو  مرا                                                               

                زورق  غم      کاش  لنگر  داشتی                                    

                 پای    ننهادی   تو   اندر     محفلم                                                    

                 کلبه    ما     را      محقر     داشتی                                                                            

    در    هوای  آن  که    رخ  بنماید او                         

           هرشب ای دل چشم بردر داشتی                                            

آخر  ای  ایران    بعد از    من     بگو      

                         شاعری    در ملک     آذر   داشتی                                            

     اشک غم            

    اشک غم    جاری  شد از چشمان  من                

       کس   نشد    در  شام  غم  مهمان  من                

     آسمان       دیده ام       ابری       شده                 

      سیل    ویران گر     بؤد      باران     من                 

       ذره ام      اندر        جهان       پر    تپش                 

        شد     قیامت  لیک     از    جولان   من               

                     آذرخشم    یا   که   باد    سر   کشم                            

                خود    عیان     سازد     ترا  طوفان   من                      

                     آتشم      در      زیر         خاکستر    نهان                              

               شعله        شعرم    بؤد      برهان   من                 

 هفت شهر عشق اندر حسن توست     

 با  تو    کامل    می شوم  جانان  من

 من نخواهم  بی تو  فردوس      برین  

   کوی     وصلت    روضه   رضوان  من

  نام      تو        زیبا ترین    فصل   غزل

  وصف   تو   سر   مطلع     دیوان  من

                    شعله   می روید   ز اشک   دیده ام                 

                 د ر     زمین   عشق  بی   پایان   من               

         در    نمی یابند    کامران   مرا              

                    فصل  یخبندان بؤد  دوران  من                         

اثر: استاد دیندار(کامران)  

                                   اسیر آتش و بیداد

  سرای  دیده ام    امشب ز   دوست  خالی  بود  

 
   
    نیامدی      که  ببینی   مرا      چه   حالی  بود

 
    دلم  به      گلشن    پژمرده مانُد  از غم  دوست  

          
    اسیر   آتش    و   بیداد      خشک    سالی  بود

 
    به   جز      سرای  دل ما     مرو    به   بزم   دگر   

   
   
     که   پارسال   تو   را  مأمن  این      حوالی      بود  

 
       
     تو   بودی   و   من   و  این    قالی   سراچه   غم  

  
     که     گفتگوی  من  و  تو     به    روی  قالی  بود

 
     چنان   ز عشق  تو   شوریده  سر   شدیم    و خراب 

  
     که  هر      که      دید      مرا    گفت        لااُبالی   بود

 
    به  سنگ    هجر    تو به     شکست  شیشه  دل    ما

 
      چه     جای     شکوه      دل    از   کوزه   سفالی  بود

 
    نگاه      خسته    و      فریاد     زرد   و          ناله   سرد 

 
     
      مرا    سه       هدیه     ز     تو    نازنین       غزالی  بود

 
      غم     فراق    تو      را      نازم        ای      نگار     عزیز  

       
        که    میهمان       دلم     در      شب      هلالی     بود

 
            به   نام    خالق    آزادی    و      عدالت   و      حق
 
 
            همین    غز  ل   ز    تو کامران    خوش  نوالی   بود
 

دانشمندان با مشاهده

فوران آب در قمر زحل

پی بردند  که قمر زحل

قابل حیات است و این

کشف بسیار مهم  در

تاریخ بشر است چون ......

دو شعر بسیار معروف در توصیف

اولین و بزرگترین

اختر تابناک آسمان جهان اسلام امام علی(ع)

آموزش کامل نماز   و اذان

و  سلام های   نماز

 از کتاب نماز روح اسلام(استاد دیندار کامران)

  دنیا   ز     عزای    فاطمه   (س)   می گرید  

دل ها    ز   برای    فاطمه   (س)   می  گرید

 آن    شیر     خدا   نشسته   در   گوشه غم

 با    یاد    صدای     فاطمه  (س)   می  گرید

از: استاد کامران

روز 12 اسفندماه ماه آخرین شب ایام فاطمیه:

شهادت مظلوم ترین

بانوی عالم وکوثرنبی

وهمسر حیدر کرار

بر عموم شیعیان و

مسلمین جهان تسلیت باد

بهار 96سال

عید باستانی نوروز بر همه بازدید کنندگان

عزیز و گرامی

و همچنین بر

دوستان مدیران سایت ها و وب ها

تبریک می گوییم

همیشه در همه دم سال جدید

همه

ایام به کام همگان شیرین

و مبارکباد

امیدواریم در این سال جدید کماکان

با بازدید و نظریات و پیامهای زیبایتان

 موجبات پشت گرمی بیشتر ما

در سایت ما

باشیدو همیشه موفق تر

از روزهای قبل باشید

و نوروزتان پیروز

  و هر روز تان نوروز باد

و بقول معروف :

شیر ینی تحول تان تا باد

چنین بادا

نور  آلدی  ما    سوادن

                 غار  حر ا  محمّد  (ص)                             

سنلن    گلیب    هرایه     عرشه    خدا   محمّد

سن اولماسیدون  عالم    تاپ بازدی     آفرینش

سندن    جهان    خاکی     تابدی    بقا    محمّد

 سن طفلیدون کی راهب گوردی  بولود هواده

اولموش   سنیله    سایه    حقدن   عطا   محمّد

روز  السته  سندن   خضر  و   خلیل  و  عیسی

موسی   و   نوح   و  آدم    تابدی   بها   محمّد

اقرءئ دینده جبریل اؤل جسمه لرزه   دوشدی

اوچ   دفعه   طی   اؤلدی    ائدی    نوا   محمّد

ائودن    چخاردی  اولسون  غاره  حرایه  عازم

ایلردی    نور    داغیندا   حمد   و   ثنا    محمّد

عالم به زندی زولفون چین چین ائده نده گوردی

    بو  گوزلره       سنین   تک    یوخ    توتیا     محمّد 

 عرفان  نابی     آل دون    اؤلدون  جهانه  سرور

      وئر دون     وقار   و   عزّت     عرفانه     یا محمد       

    سنسیز   اولار   دی   پوزغون    حنّانه   آیرلیق دا

سنسیز  نجور   بو  روحیم   ا ئدسن   نوا   محمّد

آی   پار چالاندی   سندن    بیرجه   اشاره  تیلن

حیرتده    قالدی   اوندا   ارض   و  سما   محمّد

معراج   ا ئد نده    قالد ی   حیرتده    ام ّ هانی

بو      عالمِ      فنادن      اولدی     جدا     محمّد

ایلردی   کفر  و  الحاد    اهل     جهانه     بیداد

سن  خلقی    کفر   الیندن   ائدون    رها    محمّد

سن سرور   و  نبی  دون   معبوده     همدمیدون

دونیایه     آچمامیش     گوز    بو     انبیا     محمّد

گؤیلرده سرّ خلقت    فاش   اولدی    مصطفایه

اهل      جهانه      اولسون   تا    پیشوا     محمّد

دونیانین   اهلی   اولسا    کاتب   گینه  یازامما ز

مینلر     بو    ماجرا دن      بیر      ماجرا   محمّد

هان    ای    جهانه  خاکی اولما   ذلیل  و  قاصر

اول       جسمه       ناتوانه      ایلر      دوا     محمّد

کامران      مدحتونده     یازسین      نجور    مدیحه

بی     منتهادی    مد حون     یوخ     انتها      محمّد

استاد  رحیم دیندار کامران

غزل سبز       

اثر: استاد دیندار(کامران)

بعد ازین  خیمه  به  کاشانه دلدار زنیم  

  تا که   از گلشن او برگ  و صالی بکَنیم    

ما  نه آنیم که مغلوب  فراق تو  شویم    

  بشکند شانه اگر شانه  به زلفت نزنیم     

  ما  بت  کبر  و  منیّت  به شکستیم  کنون      

     نه خلیل الهیم ایدوست ولی بت شکنیم        

گرچه صاحب  نظرانیم   پریشان ز  غمیم     

  خبر  از خویش نداریم   که بی خویشتنیم      

همچو خورشید جهانتاب به هر بام ودریم   

 دست ما  گیر که  آواره   دشت  و   دمنیم  

  قامت   سرو    رسای  تو   برازنده  ماست   

         جامه ای بهر تو  از   تار   دل  خویش    تنیم            

 نکَنیم  از   گل رخسار  تو  ما دل که  کنون   

      در سر کوی   تو شوریده  چو مرغ  چمنیم         

  طاقت  صبر    نداریم  که   بر   خود  نگریم      

       زان که در عشق تو   آواره و  دور از وطنیم         

  عده ای دم زند از جاه جهان گستر خویش 

 وه  چه    کوته   نظرانیم  که  در  بند  منیم

             غزل    سبز    سرودیم      چو    کامران     کنون 

             می خوردغبطه شکر وه که چه شیرین سخنیم                                        

 یانور

                                    باده  جام  نگاه

اثر :استاد دیندار(کامران)                              

            گرچه  بی باغ  وجودت  دلم اندر قفس است  

           عاشق دل شده را یاد تو ایدوست بس است

        گفته ای    در   نفس   باز  پسین   است   وصال   

        چهره  بنمای    که   تعجیل    مرا  آن  نفس است

       از     شراب   نگهت    مست  کن ای  دوست  مرا   

       باده       جام       نگاه       تو   مرا    داد رس  است 

      وعده    دادی   به     یکی  بوسه     دلم  شاد  کنی   

      مرحمت کن  که مرا  وعده      بوست   هوس است

     من    در    آیینه      عشق     تو      بقا         یافته ام  

      آنکه   دم   می زند از خویش ندانم چه   کس است

     بس  که  صد   نقش   مرادم   شده  در   دیده  پر آب    

     دیده گانم       ز      فراق  تو     چو  رود  ارس  است

     گفته  بودی       طبقی     گل     ببر    از  گلشن  من     

   کی   به  گلزار  تو     ای دوست مر  ا دسترس است

   ا ندر آیینه     عشقم       به    نگر     قامت       خویش 

    که   ترا  رخت  تن      از  آه   دلم      ملتبس      است   

    شعرمن گلبن      جان    پرور      آن    جنگل   توست   

  بگذر  از  صحبت  دونان  که همه     خار   وخس است

   بوی  یکرنگی     ازین   قوم     ندیده      است   کسی 

   خیل     نا پاک ریا  طالب حرص       و      هوس  است 

دفترشعرتوکامران شدآیینه دهر                                                                             

          درکویرخفقان شعرتوفریادرس است

گؤزلریمین یاشی    

اثر : استاد دیندار (کامران)

 چات دیم    کاما   یار     اؤلکسسینه  من گذر ائديم    

  مهمان    یار   اولدم    گئجه  می   من  سحر ائدیم     

   یار    اؤلکسینه    چاتماز       او     فردوس      برینده   

   آخیر     او    گؤزل     اولکیه     ای    جان   گذر ائدیم

   میخانیه     وصلینده     یارین     عقلی       بوراخدوم

 مستانه      چکیب      نعره      جهانی    خبر    ائدیم

  بو    وصله  قضا    و    قدرین    چات  مادی      زوری     

 هممت       ائلیب      دفع    قضا    و       قدر     ائدیم

 قوی     تیر     بلا    یاغسادا      یاغسین    بو     دیاره

عزمِي      گؤزلیم      بو    سفرِی  پر        خطر  ائدیم

 خوفیم     داها   یوخي  پیک عجل ي گلسده گلسین    

 أوز      قصّه  می   من     اهل   جهانه     سمر    ائدیم             

 سن    تک  گؤزلین     وصلینه     ال     چاتماغا    خاطیر      

دونیانی       گزیب       عا لمی      زیر    و      زبر   ائدیم

  قوی     خال   سیاهون  دن     أوپیم     زائرم     ای گول 

 اولدوم      حاجی       کوینده      او     خالی  حجر ائدیم   

زنجیره    چکیب لر     منی     مجنون     تکین         آ مما

رویا    ده    گلیب     سن   کیمی    یاره     نظر      ائدیم

داغ      داشدا     گزن    جیران    تای  داغلارا  دوشدیم

نیلیم            هوس    دلبری       زرین     کمر         ائدیم

 آسان    منه    بو       وصل    گلیب    اولمادی    میسور         

 آئینه     تکین        کؤنلومی        غمدن       کدر       ائدیم   

  دؤن   میشدی         قانا      گؤزلریمین    یاشی    غمونده        

 قان    ایچره      یانیب     کونلیمی     بحر ی     خزر    ائدیم         

گر       وار      هوسین      یوخلیاسان    گل   منی      یوخلا           

 بیر     گون   گورسن    دار       فنادن        سفر            ائدیم        

 کامران        اوقدر      شعر و      غزل        سئولدین     آخیر                                          

 خلق  ایچره    گلیب  شعریمی    شیرین   شکر   ائدیم                        

 قصه درد است اینجا

استاد رحیم دیندار(کامران)

     اندرین  عالم  دلی  همچون   دل  ما   پاک  نیست

     گر  سخن  گویند  از  ما  عیب  جویان  باک  نیست              

       سینه   خود    را    سپر       کردیم     اندر    کارزار

       سینه  هیچ  عاشقی  چون  سینه  ما چاک نیست

       خام  طبعَی خون  رز را  چون   خورد   سازد    شرر

       خامی   تو    شرّ   می سازد    گناه  از   تاک نیست

       آن  یکی   در  ناز  و   نعمت  وین   یکی  در فکر نان

       غم ازین  تبعیض  زاید  ورنه  کس   غمناک  نیست

        دشمنان دین  و  اسلام   در   کمین    بنشسته اند

        دشمن  دینند و  شیعه   این خران    را درک نیست

         فتنه    بد بختی    فزاید     خانه ها     سازد     خراب

         لعن  ظالم   کن   گناه    از   گردش    افلاک     نیست

         ناله  صاحبدلان     را    نشنوند    این   سر     خوشان

          هر   کسی   را     اندر    عالم   قوه    ادراک     نیست

          آسمان    بی پناهان    را     فروزان     کس        نکرد

            قصه  درد   است  اینجا   کس ز  غم  چالاک   نیست

           من  همای  علم   و  شعرم  سایه   گستر   در   جهان

           خیل  خنّاسان   دون     کامران   جز   خاشاک   نیست

چشم خماری

اثر استاد کامران

گئدر غملر نگاری بیرده   گورسم                         

گلیب   یارو   دیاری بیرده گورسم                         

داها ال  او زمرم   من   دامن   نن                          

 اگر کومیده     یاری   بیرده   گورسم                          

    داها میخانه    لردن   گئچ  مه رم من                             

اگر چشم     خماری   بیرده   گورسم                        

دوزر دیم       یولارینا   دسته  گول لر                        

  اونازلی    گول عذاری   بیرده گورسم                          

اونا    یوزلر    قوزی   قربانلق    الام                            

  اگر مشک   تتاری   بیرده      گورسم                              

   رقیبه وئرمرم   مهلت  یول    آچسون                               

   بوبوردا،   گرنگاری   بیرده     گورسم                               

    چاتار کونلیم    کاما    زندان      غمده                                  

      من اول  لیل و   نهاری   بیرده گورسم                                   

                   داها    طعنه   و رامماز    لار    رقیب لر                                             

من اول دشمن شکاری بیرده گورسم                             

اونون    هر    بیته        دنیای        وئرم                           

اگر     کامرانی    جانا    بیرده    گورسم                       

         یانور              

کعبه عشق

اثر :استاد دیندار (کامران)                                                                      
                                       

داده  لطف ازلی جان مرا  بال و  پری  

                               که ز   در و ازه   قرآن   نمودم   گذری

این همان کعبه  سبز  است در  این  ملک کیان 

                           که کند طایر جان در  چمنش نوحه گری

این همان  جنت حق  است و  یا باغ ارم    

                   که در او جلوه  نما  گشته  چنین  حور و پری

این همان  شهر  خدا  خطه شیراز  بود   

                           که بود مامن  هر  عاشق و  اهل نظری

این   زیارتگه   رندان   جهان  حافظ  ماست   

                         که به بزم  هنر و  شعر   بود  چون  گهری

کلبه سعدی عشق   است  و  یا  خلد   برین   

                           که  بود  طایرش  از عالم  و   ملک  دگری

نقش طاوس  چه پر  نقش  و پر آواز بود   

                           دهد   از   روضه   رضوان   الهی   خبری

شه  چراغ تو   بود  جلوه ای  از  آیت نور 

                         زانکه زوار  بیافکنده در آن شور   و شری

گشته  خواجوی  تو  در  کوه  ادب صدر نشین  

                           پشت     دروازه   قرآن   کند  جلوه  گری

جعفر آباد   و    مصلی    تو   و   رکناباد   

                       هر یکی  هست  نکو   منظر   ملک   بشری

تخت   جمشید    تو  آئینه   تاریخ   بود 

                     که حدیثش  شده  در  عالم  هستی  سمری

هست آن  کوه  بابا کوهی تو  معدن راز  

                     که در او  گشته  نهان  عارف  شوریده  سری

نتوان  گفت   ز  بازار  وکیلت   سخنی  

                                 عم  تاریخی  او  کرده  زمان  را سپری

خانه عرفی و  قآانی و  شوریده  تویی  

                                هم  وصال  تو  سروده  سخن تازه تری

پارک   آزادی   تو  برده   قرار  از  دل ما    

                            الحق  ای شهر  صفا  منظر  اهل  بصری

گفت کامران مرا طایر شیراز چنین                                                             

     که تو از جرگه مایی و زاهل هنری                                      

هارا گئددین   

غزلی از: استاد کامران         

ای نازلی صنم    آی  ده لی  جیران  هارا گئدون

 سنسیز    کونولیم       ایلیر   افغان  هارا گئددین

سنسیز   داها      میخانه   ده     پیمانه   دولانماز

جانیم   سنه  ا ی  جان اولا  قوربان هارا  گئددین

گل سئوله نه دن شامی  غمیمده    اوفول ائدون

سئولر      کونولیم     ای     مه  تابان هارا  گئددین

هیجرون      گوزلیم  آغ     گونیمی   ایله دی  قاره

ای  راحت   جان   شمع   شبستان   هارا   گئددین

گولزار      وجودیم          ده      أسیللر       قارا   یئللر

سنسیز    منه   غم    ایله دی   طوفان   هارا  گئددین

گلدیم     گوزلیم      کویوه      گوردیم      اثرین       یوخ

کونلوم دیل آچوب سئوله دی ای جان هارا  گئددین

هیجران اوخ آتیب  ایله دی بو   باغریمی شان   شان

دونیانی      منه    ایله دی      زندان     هارا    گئددین

نیلیم  کی   آخار گوز  یاشی     هیجرون    ده   دمادم

القانه   چونیب        دیده        گریان         هارا    گئددین

گولخانه     مه    سنسیز     گوزلیم      قاره یئل  أسدی

گولخانه     اولوب      کلبه      احزان      هارا       گئددین

هیجران    اوخن       آتدون  منی      آماج    غم     ائدون

         آی  قاشی    کمان    اوخلاری    مژگان   هارا     گئددین                                                                                                                              

 زنجیر     تکین  بنده      چکیب      دور       منی    زولفون

آی  تئله رون     افعی      کیمی    پیچان  هارا    گئددین

طوفانلی     هوا  ده     کونولیم    کشتی       ده  قالدی

دریای     غمون     اولدی      خروشان       هارا   گئددین

عشقفونده       گوزل      اولدی  صفاهان     منه     موطن

 دور   گل      گول آچوب    ملک     صفاهان      هارا    گئددین

    گلواژه         شعریم       شبی       هیجرانی     ده     صولدی 

  قور  بانین        اولا   دفتر       و     دیوان      ها را        گئددین

     غم  خیمه     وروب      تیغ     فراقون            منی        یاردی  

   کامرانون       اولوب       قانینه        غلتان     هارا       گئددین

غزل زیبای گل امید                       

چه گویمت     دگر     ای      عشق    جاودانی    من

جهان    سبز    خجل    شد   ز     جان  فشانی    من

شکسته   بال       همای        سعاتم       چه      کنم

بسان       قافیه      شد      تنگ          زندگانی     من

سپیده    سر       نزد     اندر     شب        جدایی    تو

که در    ظلام      غمان    طی      شد    جوانی    من

سوار    رخش    غمم   گرز     هجر    توست      کفم

شکست       شوکت      رستم    ز       پهلوانی   من

داوی   درد    مرا     ده       که           دردمند      توام

چه    خوانمت    که    توئی    اصل    شادمانی  من

چه حاجتم به    زر و    سیم    و       گنج    قارون ها

لبان       لعل      تو        گردید ه       بهرمانی     من

به    باغ    سبز     وصالم    چو        دعوتم     بکنی

گل        امید    به   روید      ز          کامرانی       من

وصال تو    چو      دوبیتی    چه کوته   است   ولی

دراز      همچو        قصیده       غم        نهانی    من

به  جرم    آنکه     نئیم       چاپلوس    و       اهل ریا

نکرد      چرخ    کج      اندیش      سایه   بانی    من

برای    وصف      تو     کامران    کرد    ساز    غزل

دمی نظر    فکن     ای گل     به شعر خوانی من

شعر نو                            قرن طلا

اثر: استاد دیندار کامران

در فراق روی تو

 ای ماه من

ای دوای درد من ای روح من

 ای جان من

کی در این قرن طلا قرن اتم قرن ستم

می رسی

 یکدم

به داد عاشقت

                                               بسمه تعالی

                               گفته بودب غزلی گو به هوای دل من

اثر :استاد دیندار(کامران)

گفته بودی   غزلی   گو به هوای   دل من

من  چه گویم   ز   تو  ای ماه  من    و  نوگل

دل  تو  مخزن عیش  است و سرایت  همه سبز

دل  من کوره  داغ است و  حزین   محفل من

خشت شعرم همه درد است وبنایش غم دل

از    زبان تو چه  گویم که     نئی همدل      من

هستم از     جمع  پریشان    و ز   غم زاده شدم

بوی      غم     خیزد  صد     قرن    دگر  از  گل من

محفلت     باغ     بهار     است  و    پر از    بوته گل

شد     زمستان   غم   و  درد    ز    غم    منزل من

نچشیدی     غم       هجران     ندیدی      غم   دل

کی   خبر دار    دلت می شود    از     مشکل من

می زنی  گام تو  در   ساحلی  از   عیش و   صفا

شده   گرداب    غم      و  درد    ولی  ساحل  من

گفت     کامران  برایت      غزلی     از      دل زار

گفته     بودی     غزلی     گو    به هوای دل من

آوا ی قرآن

             نوای حق    شنو   از    نای قرآن

            سرود     قدسیان   آوای    قرآن

             تمام      انبیا   در    گلشن    دین

            دلا     مستند  از    صهبای  قرآن

             غذای   روح   و   نور  حق باشد 

             بلی    آیات  پر    معنای    قرآن

             فساد    و  کفر   را  نابود  سازد

            نوای  نغز  و    دل     آرای   قرآن

           خوش آن روزی که از لطف الهی

            جهان  یکسر شود   دنیای قرآن

            به   عالم    آرزو   جز   این  ندارم

           که روزی  جان دهم در پای قرآن

            زبانم   الکن     ای  کامران  گردید

             ز   مدح    شوکت    والای    قرآن

خنجر بیداد

اثر: استاد کامران

  مــــا    زاده    غمیــــم    و گرفتـــار محنتیـــم               

  تــرک    دیار      کرده    و    در   دام غربتیـــــم               

       برگ    و فا  ز     گلشـــن   دوران نچیده ایـــــم                   

         از   خلق   دل    بریده   و     در کنج   خلوتیـــم                    

       در   کوچه های     درد  درین   سال های سرد                    

      کس   با  خبر  نشد  که از این قوم     و   ملتیم                  

  اندر    جهان ببین  که چسان ظلم      می شود               

   گویند   شرق    و   غرب    که  ما   اهل  قدرتیم               

     بر مسنــــد   مراد    خسان   تکیه   کرده انــــد                

ما     پایمال    چکمــــه    بیداد    و   خفتیـــــم          

 از ظلم    کیســه  پر    شـــود     و  از ریــا فزون             

   ما     سر و های     بی  بـــر        آزاد      امتیم            

 لبــهای      ما    ز   خنجر بیــــداد    پاره   شـــد          

  گویــا    از آن    نه ایم    و    گرفتــار   لکنتیــــم          

  گویم    به    رمز       و    راز نگاه     ا بن حدیث را            

آهسته   خود  به خوان     که    اسیران ظلمتیم         

       ریزند بمب   و     موشک   و صد ظلم   کین    ولی              

  گویند          در         حقوق      بشر      یار    ملّتیم        

      بیداد    دیو        سیرت   ما   را     به      کینه  کشت           

    ما   کشتــگان      فتنه    این   پست         فطرتیـــم        

کامران  شرح  قصه ما    را به   کس    مگو    

چون   زیر   بار    محنت  و بیـــداد و ذلتیــــم      

قرن اتم

اثر: استاد دیندار (کامران)

تو  یوسف  عصری  تو  شه  ماه  رخانی

تو  یوسف   قلب منی   و   بهتر   از    آنی 

در   قرن   اتم    گر  چه شده  عشق مجازی

لیلای    منی     بی  نو   کنم   اشک  فشانی

یوسف     کند    از    خرمن    حسن  تو گدایی

از   پیرهن       وصل       تو      یابیم      جوانی

مدهوش    تو    عالم    شود    ار چهره نمایی

یا شکر  از  آن    لعل    لبانت    چو     فشانی

تو     روشنی         مردمک        دیده      مایی

نتوان      به     زبان  فلمی    گفت     چسانی

آندم  که  به  صد    ناز  در    آغوش  من    آیی

جان   و  دل    ما  را  تو  به   یک لحظه ستانی

شیدای    توأم     لیلی     و   مچنون   نشناسم

تو  لیلی   و  شیرینی  و       عذرای      زمانی

اندر  دل    و   در    روح   و   روان  جای گرفتی

تو      کعبه       آمال   من     و      ورد  زبانی

تو     پادشه    حسنی    و   سلطان    سخن  من

کردند    شه    حسن    و    سخن   نیک  تبانی

گشتم    همه          وادی       عرفان     گذشتم

از دایره    عشق      که     تو       مرکز    آنی

کاشانه    دل    سبز     شد    از   جلوه   حسُنت

زیبد    به    لب      دهر    اگر     خنده      نشانی

زاهد    چه     دهی     پند    به    رندان    خرابات

حالی    که    مرا    هست  در این عشق ندانی

اندر        دل       کامران   کنی   جلوه     نمایی

ای     آنکه      در     آفاق   به  از    ماه جهانی

دیده برفی       

 غزلی از : استاددیندار(کامران)     

نگهی  بر    نگهم  کن       که  ترا     می خواهم

  طلب     و صل    ترا   من   ز  خدا     می خواهم

  ناز ای آفت جان   این  همه  بر       من     مفروش 

بگشا  بر    منت   آغوش       ترا      می خواهم

در    زمستان   فراقت   شده     این    خانه   یخی

دیده  شد  برفی   و  بی نور      ضیا     می خواهم

سر  به زانوی  غم     امشب  ز  غمت    بنهادم

دامن   وصل     تو  از   غیر  رها        می خواهم

بس     که      از خلق   ریا    دیده ام  از  چرخ جفا

خبر    و صل    تو    از     باد      صبا       می خواهم

نوش       داروی     طبیبان   نشود         مرهم    دل

دردمندم     نظری   کن        که   دوا        می خواهم

مطلع       شعر        نی       مقطع    جانسوز    منم

شاه عشقی   تو  گدا  من     که   عطا   می خواهم

گفته ای   بوسه    ما  مرهم  هر   زخم  دل    است

من   نخواهم   ز  تو   مر هم   که   شفا   می خواهم

اشکها  یخ  زده   از         جور         زمستان      ستم

 ای عدالت   ز    تو خورشید   و      صفا    می خواهم

این      قطار   ستم      از      ریل      ریا      می گذرد

سر     تزویر  گر      از       جسم    جدا     می خواهم

                               سوزد  از  شعله   اشعار تو   کامران ستم 

                           شاعری چون تو درین کهنه سرا می خواهم

تصویردردورنجها

        غزلی از:استاد:دیندار (کامران)                  

شعر من    ای آشنا   تصویر   درد  و  رنجهاست

خار  چشم   چاپلوسان   عاری  از  رنگ وریاست

تا   که   آه   مستمندی    خیزد   از   اعماق    دل

شعر   من   روشنگر   فریاد    دل ها  در   خفاست

تا   که   تزویر    و    ریا   و    مدح   را     رونق   بؤد

می خروشد  همچو  بحری  تا  عدالت  را   بقاست

کلک شعرم  را   حقیقت   سوژ ه ای   شد   پر   بها

شمّه ای   از  تربت   حق  دیده ام    را   تو تیاست

گر زمن پرسند شعرت در چه باب و مسلکی است

گویم   ای   دل    شعر  من    آئینه   اوهام   هاست

         مکتبت   کامران  الحق  دشمن  اهل ریاست

         شعرهای   دل  فروزت    را  بقا اندر  بقاست

قرن بلا

اثر: استاد دیندار (کامران)

اندرین قرن ستم قرن اتم قرن بلا

سنگ خارا شده آن قلب رئوفت که مرا همدم بود

آه و صد آه که از داغ فراق

بیتومن شعر نو و هم غزلی ساخته ام

کاش آن قلب ودلت

یا که آن روح لطیفت

بتو می داد خبر

که توئی لیلی ومن مجنونت

آنقدر در غم هجران تومن بی گل روی تو در شهر غریب

من شوریده مشتاق و حزین

از جفایت همه جا

ناله و افغان کردم

هر که می دید مرا

سخت ملامت می کرد

عاشق بی دل و شوریده و مجنون صفت من شده ام در غربت

 باورم کن که فقط

 مرغ عشق تو منم

عشق من آتش جان

دانه و آبم پس کو

از جفای تو  و کم لطفی تو

همچو یک بمب اتم

جور تو قلب مرا ویران کرد

 پس غزال غزلم

بشنو عقده دیرین مرا

بیتو در غربت و   این شهر غریب

غزلی سخت غمین ساخته ام گوش بکن

 تا بدانی که مرا  زجر فراقت کشته

 نازنین گر چه وفا نیست ترا

 گوش بکن

 آن  زمانی  که  نگاه  تو  ز  آن  دگران  بود  

هرگزم   هیچ    نگفتی  که  مرا  حال   چسان  بود

    وای  از   آن  دم   که تو    گفتی  نکنم یاد  تو دیگر    

بزدی    بر  دلم  اخگر  که   ز غم  در  خلجان  بود

گر چه  مشتاق تو    افزون  شده از حد  شمارش

یاد می  آر  از    آن دم  که نه این بود و  نه آن بود

        یاد    آن روز  که    با  من     غزل    عشق  سرودی      

  شعف    و شادی  دل هم همه دم  در فوران  بود

        یاد آن روز   که با   من سر    این  سفره نشستی   

   سفره  عشق که  ما را دل و جان  در هیجان  بود

        تو   به   صد   طعنه   بگفتی   که دلت   صبر ندارد   

      عشق آموز   ز مجنون که  چنین بود وچنان  بود

         اینقدر   صبر    که   دارد    که    خورد سنگ و   ننالد 

         تو زدی  سنگ به   قلبی که در آن عشق  نهان بود

              مویه ها  کردم    و هرگز    تو نگفتی ز چه کامران 

           اندرین فصل گل و مل همه  دم اشک فشان بود

اثر:استاد رحیم دیندار:(کامران)

اعتیاد 

آدمی را  از   شرف  بیگانه    سازد  اعتیاد

صاحب صد خانه را بی خانه   سازد اعتیاد

مهر همسر یا  فرزند از     کفت  گردد  برون

 چون ترا از   عاظفه   بیگانه سازد    اعتیاد

می نشیند همچو جغد شوم بر   بام   حیات

خانه و    کاشانه   را    ویرانه   سازد   اعتیاد

هیچ       دانایی    نمی   افتد     به   شر  او

مردم  فرزانه  را    دیوانه      سازد     ا  عتیاد

با ر   الهی ریشه کن    این    بلای    شوم  را

خلق    را    آواره  از   کاشانه    سازد   اعتیاد

همچودودی می شود سرمایه ازدستت برون

چون ترا کور و     کر   و مستانه سازد    اعتیاد

می رود ایمان زدستت   سست گردد غیرتت

با پلید یها  ترا  هم     خانه     سازد     اعتیاد

پای همت لنگ  گردد  می رود     درگل فرو

این جهان را  بهر  تو   غمخانه    سازد اعتیاد

از تو   فرزند   وعیال   و دوستان   دل برکنند

چون  وجودت    را بلای    خانه سازد   اعتیاد

بس کن ای کامران دانندعاقلان این نکته را

آدمی    را از   شرف    بیگانه   سازد  اعتیاد